sobota, 6 czerwca 2015

W kościele pw. św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie

Według Wikipedii "kościół wraz z klasztorem kanoników regularnych laterańskich ufundował Michał Kazimierz Pac, hetman wielki litewski i najbardziej znaczący magnat litewski drugiej połowy XVII wieku. Jedna z hipotez ślubowania wzniesienia świątyni mówi, iż wybudowano ją jako wotum za pomyślne zakończenie wojny z Moskwą i oswobodzenie Wilna z rąk okupanta. Budowę rozpoczęto w 1668 roku, po poświęceniu kamienia węgielnego (przywiezionego z Krakowa) przez biskupa wileńskiego Aleksandra Kazimierza Sapiehę. Kościół został zbudowany według projektu krakowskiego architekta Jana Zaora, jednak kierował on pracami do roku 1672, kiedy zastąpił go najprawdopodobniej Giovanni Battista Frediani. Około 1675 zakończono budowę bryły kościoła, odprawiono w nim pierwsze nabożeństwo. Wówczas też rozpoczęły się prace dekoratorskie, których efektem były wyjątkowe sztukaterie autorstwa Pietro Perettiego oraz Giovanniego Gallego (ukończone ostatecznie w 1684), a także malowidła iluzjonistyczne Michelangelo Palloniego.

Architektura kościoła nie jest wyjątkowa – jego twórca wzorował się na kościele w Tarłowie niedaleko Opatowa. Jest to trójnawowa bazylika z transeptem zbudowana na planie łacińskiego krzyża, zwieńczona kopułą nad skrzyżowaniem naw. O szczególnym miejscu świątyni w historii sztuki polskiej decyduje jednak nie jego architektura, ale wystrój, który niemal w całości stanowią wyjątkowej klasy sztukaterie. Wnętrze świątyni zdobi ponad 2 tysiące rzeźb stiukowych o tematyce biblijnej, mitologicznej i historycznej. Jednym z ciekawszych elementów wystroju wnętrza jest przepiękny kryształowy żyrandol w kształcie łodzi (jest pamiątką zatonięcia podczas transportu ołtarza głównego o kryształowych kolumnach zamówionego przez Paca we Włoszech). Oryginalnym elementem jest również, umieszczony w kruchcie, wielki bęben litewski (litaur) przywieziony przez hetmana Paca spod Chocimia po bitwie w 1673.

W kościele nie ma głównego ołtarza, w jego miejscu znajduje się obraz pędzla Franciszka Smuglewicza przedstawiający pożegnanie św. św. Piotra i Pawła, obok widoczne są cztery rzeźby proroków: Daniela, Jeremiasza, Izajasza i Eliasza, dłuta Kazimierza Jelskiego.

W prezbiterium kościoła umieszczono portret oraz popiersie fundatora jako triumfatora z wieńcem laurowym na głowie. Nawiązaniem do jego zwycięstw nad Moskwą są też egida poniżej popiersia, symbolizująca obronę przezeń Rzeczypospolitej, oraz dwie odcięte głowy orła moskiewskiego na jednej z tarcz. Aluzję do nazwiska ambitnego fundatora, który został pochowany pod progiem kościoła, zawiera również napis na fasadzie: "Regina pacis funda nos in pace". W połowie XVIII wieku doczesne szczątki fundatora przeniesiono do podziemi świątyni."



























środa, 3 czerwca 2015

Klasztor Bernardynów w Cytowianach

Klasztor ufundował w 1613 chorąży Wielkiego Księstwa Litewskiego i starosty żmudzkiego Andrzeja Wołłowicza. Budowa obiektów mieszkalnych dla zakonników oraz kościoła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny trwała od 1614 do 1639 pod kierownictwem Tomasza Kaspera przybyłego z Wilna. Kościół klasztorny jest trójnawową bazyliką krytą wysokim dachem, z półkolistym prezbiterium. Wygląd świątyni uległ poważnej zmianie w latach 1759–1783, gdy dobudowano do niej dwie trójkondygnacyjne wieże zwieńczone barokowymi hełmami, ze szczytem wolutowymłączącymi obydwie konstrukcje. Ponadto w latach 1771-1773 do kościoła dobudowano także kruchtę. Nawy świątyni kryją sklepienia krzyżowe, zaś prezbiterium - sklepienie gwiaździste.
Wystrój klasztoru jest barokowy. We wnętrzu kościoła przetrwał zespół utrzymanych w tym stylu ołtarzy, prospekt organowy z 1789 i ambona. W ołtarzu i na ścianach świątyni znalazły się obrazy autorów włoskich (cykl wizerunków świętych pędzla Rosseliniego) oraz portrety fundatorów klasztoru oraz innych przedstawicieli miejscowej szlachty. W ołtarzu głównym umieszczono postać Matki Bożej z Dzieciątkiem.
W klasztorze w Cytowianach został pochowany jego fundator, na nagrobku którego zachowała się figura rycerza, co czyni go jednym z oryginalniejszych pomników nagrobnych na Litwie[1]. Inni członkowie rodziny Wołłowiczów byli chowani w podziemiach kościoła. Wśród innych grobów zachowanych w klasztorze znajduje się nagrobek Krzysztofa i Andrzeja Kotowskich, księżny Anny Druckiej-Horskiej, marszałka Michała Steckiewicza oraz Antoniego Burby.
Z kościołem Najświętszej Maryi Panny łączy się dwukondygnacyjny budynek mieszkalny z celami zakonników, tworzący zamknięty czworobok z dziedzińcem. Na pierwszej kondygnacji klasztoru zachowała się dekoracja malarska. Drugi, większy dziedziniec znajdował się przed wejściem do kościoła klasztornego. W latach 1772-1779 otoczono go galerią arkadową, w której następnie ustawiono stacje Drogi Krzyżowej, zaś w 1824 na jej sklepieniach pojawiły się freski M. Sobolewskiego. W centralnym miejscu dziedzińca w 1775 zbudowano kaplicę Męki Pańskiej, wzniesioną na planie prostokąta, z bogato zdobionym frontonem i czworoboczną wieżyczką. Na piętrze wieży znajdował się ołtarz kaplicy, do którego prowadzą Święte Schody.
Klasztor bernardynów działał do 1864, gdy został zamknięty przez władze rosyjskie. Kościół klasztorny działał nadal jako parafialny.
W 1923 kościół był remontowany po zniszczeniach, jakie poniósł w czasie I wojny światowej. Kolejne prace konserwatorskie miały miejsce między rokiem 1970 a 1973.